madımak

Dün, 1 Temmuzdu. Kabotaj Bayramı. Denizlerimizde bağımsızlığımızı sağlamamızın yıl dönümü. Kaybettiğimiz bağımsızlığı kutlamak garip tabi. Zaten kimsenin umrunda olmadı, kutlanmadı.

Bugün 2 Temmuz. 1993'te yaşanmaması gereken acı olayların yaşandığı gün.

Birçok internet kullanıcısı gibi ben de yazabilirdim buraya duyarlılık, tepki, öfke vs. içeren hoş görünümlü bir yazı.

Ancak hep birşeyler engelliyor beni buna yapmaya. Facebook'taki Madımak gruplarını geri çeviriyorum her zaman. Forumlardaki tartışmalara girmiyorum bile. Olan biteni küçümsediğimden veya umursamadığımdan değil... İçim elvermiyor bu kadar ciddi olaylara sanalın sanalı süzme bir duyarlılık göstermeye. Bu duyarlılığı vücutlarına, daha doğrusu klavyeyle birleşen parmaklarına sindiren yaşıtlarıma veya ilk gençlik dönemini yaşayan insanlara haykırasım geliyor: "Dert ettiysen çık sokağa, doldur meydanları. Varsa bir şikayetin oku adam ol da düzelt." diye.

Belki meydanları doldurmuyorum ben de. Öte yandan, bu günü bir gün Sivas'a gidip yerinde anma hayalim bir kenara, hakikaten adam olup birinci -olmadı iki, üç...- elden müdehale etmek isterdim olan bitene. Yeni madımak facialarının engellenmesine katkım olsun, Sivas 93'ün ardından ortaya çıkan adaletsizlikleri, saygısızlıkları yok etmek olsun. Benim de hayalim bu. Şimdiyse sadece dediklerimin gerçek dünyaya yansımasını diliyorum, yapacak bir şey yok. Slogan dediğin bir boka yaramıyor.